Vandaag neem ik afscheid van iemand die me heel dierbaar is. Een tijd geleden stond dit gedicht op zijn blog.
Verdriet
Ik heb thuis een potje
Op het potje staat ”
VERDRIET”
Ik doe er vaak
verdrietjes in,
want als ze klein zijn ….
huil ik niet.
Steeds als er iets
tegenzit
Er iets gebeurt, wat ik
niet wil
Open ik het potje,
Gooi het verdriet erin …
en sluit het heel stil.
Maar gisteren , was de
laatste druppel iets te veel.
Van al die stukjes klein
verdriet
Kreeg ik een brok in mijn
keel.
Mijn hand begon te
trillen
Verdriet…..het
golfde uit de pot
Een traan begon te
rollen,
Ik voelde mij erg rot.
Een onbedaarlijk snikken
deed me trillen overal.
Ik zat echt, tot aan mijn
haren,
In het diepste diepe dal.
Het was met rood omrande
ogen.
Toen ik mijzelf weer
rustig kreeg.
Opgelucht keek ik naar
mijn potje
Het potje …. dat was leeg
!
Dus zie je iemand lopen,
Rode ogen en heel bedeesd
Dan vraag je niets meer,
Want dan weet je,
het potje is pas vol
geweest.
